Gitarist Gilad Hekselman, geboren in Israël en sinds 2004 woonachtig in New York,speelde met vele sterren in de hedendaagse jazzscene, zoals Chris Potter, Mark Turner, Jeff Ballard, Avishai Cohen, John Scofield en veel anderen. Dit is zijn 12de album en het eerste voor Edition Records. Een constante in zijn muziek is zijn capaciteit om met zeer verschillende muzikanten te spelen zonder zijn unieke eigen geluid te verliezen. Begin 2020 kwam Gilad terug van een verblijf van 3 maanden met zijn familie in Z.O. Azië met stapels nieuwe muziek. Daarna brak de pandemie uit en alles wat hij had waren zijn instrumenten, microfoon en computer. Zoals iedereen wist hij niet hoe lang het zou duren dus begon hij een program op zijn computer onder de naam Song Demos in de hoop dat hij de nummers snel kon opsturen naar zijn bandgenoten als het tijd werd een nieuw album op te nemen. Uiteindelijk was hij klaar met “Far Star” en kon dit fantastische album ontstaan, avontuurlijker dan zijn vorige werk, een voordeel van corona? Nee natuurlijk niet zo’n album zou ook langs natuurlijke weg wel zijn ontstaan.

Maar het album straalt wel een zekere vorm van vrijheid, losheid en diversiteit uit, dat het min of meer maakt tot een exceptie in het oeuvre van Hekselman. Het is alles opgenomen in Tel Aviv in maart tot december 2020 en in New York City van december 2020 tot juni 2021. In alle eerlijkheid moet ik wel zeggen dat ik niet eerder een album heb gerecenseerd van Gilad onder zijn eigen naam, ik ben hem natuurlijk wel vaak tegengekomen in de bezetting van andere jazzgrootheden en daar viel zijn volstrekt eigen geluid onmiddellijk op. Gilad wordt wel bijgestaan door diverse van zijn vaste krachten, maar hij vult ook veel instrumentele rollen zelf in, hetgeen niets afdoet aan de kwaliteit van het album, maar misschien zelfs Gilad’s stempel onbedoeld wel sterker maakt.

Afgezien van de verschillende gitaren waarvan hij gebruik maakt, speelt hij keyboards, tambourine, percussie, bas en is hij vocaal te horen en zelfs fluitend. Voorts zijn te beluisteren Eric Harland op slagwerk in 5 van de 8 composities, Amir Bresler is co-producer en te horen op percussie en drums ( 1 x), Ziv Ravitz op drums ( 1x), Alon Banjamini (drums & percussie 1x), Nomok (co-productie en keyboard 1x), Oren Hardy (bas,1x), Nathan Schram (viool, altviool 1x), Shai Maestro, co productie, keyboard 1x) . Geen solo optreden met begeleiders maar wel een uitgesproken product van Hekselman en dat is niet verkeerd, in mijn oren behoort dit tot het beste werk wat hij heeft uitgebracht, niet in dienst van anderen maar volstrekt zijn eigen idee volgen, soms leidt zoiets als een volstrekte afsluiting gelijk een pandemie tot een succesvolle abstrahering van blijkbare bijzaken die kunnen leiden tot het bereiken van de essentiële kern van in dit geval de muziek. Het is en blijft een these, maar bij de beluistering van veel cd’s die zijn ontstaan tijdens de pandemie heeft de berusting en het op zichzelf aangewezen zijn vaak de nodige vruchten afgeworpen, hetgeen resulteerde in muziek met meer diepgang in het oeuvre van de musici dan voorheen.

Het openingsnummer “Long Way From Home” doet sterk denken aan de filmmuziek van Ennio Morricone , denk aan het begin met het fluiten van Hekselman. In “Fast moving century” heerst weer een heel andere sfeer met o.a. vervormde gitaarklanken maar het blijft toch min of meer filmische muziek. “I didn’tknow” bevat verstilde klanken en lieflijke gitaarklanken, mooi en loepzuiver. “Far Star” laat fraaie gitaargeluiden horen ingelijst in een heerlijke melodie, een fantastische gitarist deze Hekselman. En zo ontrolt zich dit album als een prachtig klankpalet waarin we telkens opnieuw worden verrast door de rijkdom aan geluiden die Gilad weet te ontlokken aan zijn gitaren. Een van de fraaiste nummers in mijn oren is “The Headrocker” met het ritme van een kloppend hart waarover Gilad improviseert. Een bijzonder geslaagd album met alleen maar mooie muziek !

Jan van Leersum.